بررسی دختران فراری و …
دختران فراری و ...
دهه انفجار آسیب های اجتماعی
دخترانی که اقدام به ترک منزل ( فرار از منزل) کرده اند؛ افزایش آسیب های اجتماعی. نمود خود را در پدیده ترک منزل و خانواده در دختران و زنان نشان می دهد. آمار این دختران رو به افزونی است. ضرورت درک و توجه به مشکلات این قشر از افراد در معرض آسیب موجب شد که سازمان بهزیستی در سال 78 اقدام به تاسیس مراکز مداخله در بحران های اجتماعی به منظور حمایت از دختران و زنان در معرض آسیب و آسیب دیده نماید. امروزه تعداد این مراکز در کل کشور به 42 مرکز رسیده است و خدمات تخصصی در جهت حل بحران های روانی - اجتماعی ارایه می دهد. با این حال افزایش بیش از حد مراجعان این مراکز؛ پذیرش های متعدد وجود اختلالات جسمانی و روانی در تعداد قابل توجهی از مراجعان. عدم همکاری فرد و خانواده همچنین نبود امکانات لازم در جهت ساماندهی این مراجعان؛ کار کرد بهینه این مراکز را با دشواری مواجه کرده است. براساس پژوهش های انجام شده آمار این دختران در سال 78 نسبت به سال 65 حدود 20 برابر شده است و متوسط سن دختران در سال 78 به 16 سال و در سال 79 به 7/14 سال رسیده است؛ در 6 ماهه اخیر در استان خراسام حدود 900 دختر خانواده شام را تنرک کرده اند. حدود 89 درصد افراد دستگیر شده بنا به گزارش نیروی انتظامی از برگشتن به خانه و نزد خانواده خودداری می کنند. در سال 80 حدود 230 نوجوان از خانه فرار کرده اند. آمار دقیقی از تعداد افرادی که اقدام به ترک خانواده کرده اند وجود ندارد و در مراکز سازمان بهزیستی شاید درصد بسیار کمی مورد پذیرش قرار گیرند. اکثریت این دختران در مدت زمانی کوتاه مورد آسیب قرار گرفته و به عنوان زن خیابانی و یا در مراکز بهره کشی جنسی ( خانه های فساد) زندگی می کنند. تعدادی هم توسط باندها و قاچاقچیان انسان به کشورهای حاشیه خلیج فارس- پاکستان و … فرستاده می شوند. تعداد محدودی از این ؟؟؟ نزد خانواده بازگردانده شده و یا با مشکلات فراوان و شرایط سخت به دور از خانواده زندگی می کنند؛ ناامنی اجتماعی و افزایش بزهکاران در سطح اجتماع موجب می شود که بسیاری از این دختران در همان روز اول بعد از ترک خانواده و محل زندگی شان مورد تجاوز جنسی قرار گیرند. سوء رفتار جسمی و جنسی - سوء مصرف و وابستگی به مواد مخدر ؛ قاچاق مواد؛ سرقت؛ معاونت در جرایم متعدد و ضریب بالای مرگ و میر به دلایل متعدد و ضریب بالای مرگ و میر به دلایل متعدد پی آمدهای حاصل از این پدیده است. بالا بودن بیماری های مقاربتی و همچنینی آلودگی به ویریوس HIV در این دختران سلامت جسمانی و روانی آنها را در مخاطره قرار دهد. تعداد قابل توجهی از این دختران که معلول خانواده های آسیب دیده و آسیب زا هستند به دلی روابط به اصطلاح نامشروع راهی زندان و محکومیت های خاص آن می شوند. تحمل شلاق؛ توهین؛ تحقیر از حداقل فشارهای جسمانی و روانی است که این افراد تجربه می کنند. موارد متعددی از بارداری های ناخواسته سقط جنین؛ داشتن فرزندان به اصطلاح نامشروع و … جزء دیگری از پیامدهای این پدیده دردناک است. اکثر این دختران به دلیل محکومیت و مسائل متعدد در صورت وجود خانواده از حداقل حمایت آنها محروم می شوند. عدم حمایت عاطفی - اجتماعی و ضعف حمایتهای دولت در این میان آسیب پذیری این دختران را دو چندان می کند. سرنوشت اکثر آنها مثل هم رقم می خورد. دوری از خانه و خانواده شروع آوارگی و دربه دری؛ اسارت در چنگال باندهای تبهکار؛ بروز بیماری های جسمی و روانی و … هر از گاهی دستگیری و تحمل حبس با اعمال شاقه. این وضعیت پیش آمده برای دختران و زنان در معرض آسیب؛ آسیب دیده جامعه مان است.
بهره کشی جنسی (خانه های به اصطلاح فساد)
ما در کشوری زندگی می کنیم که روز به روز آمار فروپاشی خانواده ها افزایش می یابد. تورم، افزایش فقر ، فقدان مسکن، بیکاری، سوء رفتار جسمی و حسی اعضای خانواده از کودکان وابستگی والدین به مواد مخدر، مشکلات اخلاقی و عدم بلوغ عاطفی والدین و دهها عوامل دیگر امکان حداقل آرامش و وصابت از زندگی خانوادگی را از فرزندان در خانواده ها سبل کرده است. در چنین شرایطی یا دختران و زبان به انطباق با محیط آسیب زا تن داده و یا خانواده را با هدف نامعلومی ترک می کنند. از آنجاییکه مراکز حماتی از این دختران و زنان بسیار محدود بوده و حتی آگاهی اجتماعی از این مراکز محددتر لذا در چنین شرایطی افراد در معرض آسیب در کوتاه ترین مدت مورد تجاوز جنسی قرار گرفته و مسیر زندگی شان بسیار متفاوت می شود.
در چنین شرایطی نداشتن شغل و عدم پوشش حداقل درآمد برای تأمین نیازهای ضروری (مسکن، خوراک، پوشاک و .. )ترس از قانون به دلیل محاکمه شدن بخاطر فرار از منزل یا محکومیت به دلیل ولگردی که پیامد هر دو آن تحمل زندان و ... می باشد. همچنین عدم پذیرش خانواده و بستگان فرد حتی گاهی تهدید جانی آنها به استرس زا بدن شرایط می افزاید. در چنین شرایطی دختران و زنان به سمت حضور در خانه هایی که حداقل از تیررس اعضای خانواده و بستگان و مأموران نیروی انتظامی دور بوده سوق داده می شود. حضور دختران و زنن در چنین محیط هایی در نهیت ضرورتی برای بهره مندی از حداقل زیستن می باشد.